Bloedmaan
De maan lacht als een boer met kiespijn
Hij trekt een schuin gezicht
Toch voelt hij duidelijk de plicht
Morgen weer volop vol te zijn
De zon schijnt langs de aarde op de maan
Geeft hem zijn volle aanzicht
Maar daar valt reeds het kosmische gericht
Aarde gaat tussen zon en maan staan
De maan wordt rood
Wordt donker, hij verduistert
Totdat hij denken doet aan dood
Verkleurd, vervaagd, gekluisterd
Aan zon en aardkloot
Ontdaan van pronk en luister
Antony Oomen
2.III/2019
Amsterdam