Ach­ter Geslo­ten Deu­ren, een kerst­ver­tel­ling in tweets

Gepubliceerd op

— Geplaatst in proza, vrij proza

Ach­ter Geslo­ten Deu­ren, een kerst­ver­tel­ling in tweets
 
 
Elke gelij­ke­nis van per­so­na­ges in deze twit­ter­ro­man met bestaande per­so­nen berust geheel of gedeel­te­lijk op toeval.

I
’s Nachts is de hoofd­in­gang geslo­ten. Je moet dan via de Spoed­ei­sende Hulp naar bin­nen en daar zat nu een nieuwe por­tier. ‘U kunt hier niet naar bin­nen, meneer.’

II
Abdel lag sinds zes weken op wat vroe­ger de aids­af­de­ling heette van een belang­rijk zie­ken­huis in de grote stad A. Hij was er zeer slecht aan toe.

III
‘Ik word ver­wacht. Belt u anders even naar de afde­ling.’ Blij­ven glim­la­chen, dacht hij ver­be­ten, maar zijn glim­lach zag eruit als een grim­mige grijns.

IV
Vier­en­twin­tig jaar gele­den was hij gebo­ren in de Marok­kaanse kust­plaats E. Op zijn zes­tiende was het hem gelukt een Hol­landse homo te strikken.

V
Zijn hele lichaam trilde in klam zweet. Waar bleef ie nou? Laat ie me stik­ken? De iro­nie was dat hij inder­daad was begon­nen aan de verstikkingsdood.

VI
Aids bestond niet meer en was ver­an­derd in de regu­liere chro­ni­sche ziekte genaamd hiv-infec­tie, vol­gens som­mi­gen de fijnste aller chro­ni­sche ziekten.

VII
Gan­gen van een zie­ken­huis heb­ben in de nacht iets gerust­stel­lends. Ze zijn leeg, maar niet geheel zon­der gelui­den. Het licht is er gedemp­ter dan overdag.

VIII
Zijn hele lijf begon te tril­len. Hoe deze ‘nieuwe Neder­lan­der’ ertoe te bewe­gen hem door te laten? Zou het hel­pen als hij hem wat geld toeschoof?

IX
Zijn lon­gen zaten vol kaposi en sinds een week hoestte hij naar eigen zeg­gen grote brok­ken ‘vlees’ op, tot ont­stel­te­nis zelfs van de inter­nist, die zoiets nog nooit had gezien.

X
’s Mid­dags na het bezoek­uur was hem te ver­staan gege­ven dat zijn vriend nog maar zeer kort te leven had. ‘Niet meer dan één week,’ luidde de mokerslag.

XI
‘Nu ben ik niet meer alleen een kut­ma­rok­kaan, maar ook nog een kan­ker­homo.’ Zijn gevoel voor humor was de laat­ste tijd boos­aar­di­ger gewor­den. Hij begon luid te huilen.

XII
Ter­wijl hij op zijn knieën zijn best deed de por­tier te gerie­ven, kwam er hoog boven hen een einde aan het treu­rige leven van Abdel el H., wiens lot het was alleen te sterven.
 

Antony Oomen
18.XII/2012
Amsterdam