New York style

Gepubliceerd op

— Geplaatst in columns, proza

New York style
 
 
Zo kan het ook. Je bent bij­voor­beeld in New York en je opent Grindr. Voor niet-inge­wij­den: Grindr is een popu­laire ‘hookup-app’ die in één oog­op­slag laat zien welke jon­gens en man­nen er in de buurt zijn om seks mee te heb­ben of andere leuke din­gen mee te doen. De kans is groot dat je er dan met­een aan wordt her­in­nerd tij­dig een hiv-test te doen. ‘Are you hos­ting? HIV tra­vels,’ zo begint het push-bericht, dat een adver­ten­tie blijkt te zijn van het Aids Ser­vice Cen­tre NYC.

Op drie ver­schil­lende loca­ties in de stad kun je je bij deze orga­ni­sa­tie gra­tis en ano­niem laten tes­ten. Bij het hoofd­kan­toor vlak­bij Union Square, in het Keith Haring ASC in Har­lem en het CASA Com­mu­nity Cen­tre in Was­hing­ton Heights. Dat gaat dan onge­veer als volgt in zijn werk.

Om negen­tien minu­ten over vier meld je je op de vijfde ver­die­ping aan de balie. Omdat de A‑train is uit­ge­val­len ben je iets te laat, want het inloopspreek­uur is elke werk­dag van tien tot vier, ’s woens­dags tot zeven uur. Het maakt niet uit, het zijn hier geen bureau­cra­ten. Een vrien­de­lijke man stelt zich aan je voor en neemt je mee. Hij legt goed uit wat de pro­ce­dure is en laat je wat for­mu­lie­ren invul­len en tekenen.

Ze gebrui­ken hier de gebruiks­vrien­de­lijke Ora­Quick Advance Rapid HIV‑1/2 Anti­body test, mak­ke­lijk af te nemen en met een snelle betrouw­bare uit­slag. Natuur­lijk hopen we op een nega­tieve uit­slag, ver­telt mij de man, maar mocht die onver­hoopt posi­tief zijn, dan bren­gen we je met­een naar het zie­ken­huis hier ver­derop in de straat. Wij wer­ken hier vol­gens het Test & Treat-model.

Dus als ik posi­tief test, dan begin ik van­daag nog met medi­ca­tie? Dat klopt.

Ik word hier heel blij van. Geen geze­ver en gezeur, gewoon doen. Tes­ten maar. Om tien over half vijf zit ik weer in de wacht­ka­mer, 25 minu­ten wach­ten op de uit­slag. Tijd waarin ik kan pro­be­ren me te ver­plaat­sen in de moge­lijk­heid van een posi­tief test­re­sul­taat. Wat zijn mijn plan­nen ver­der van­daag, moet ik voor de zeker­heid alvast wat afzeg­gen? En: hoe moet ik het thuis vertellen?

Op tijd haalt mijn ver­trou­wens­per­soon me weer op uit de wacht­ka­mer: als we zijn kan­toor­tje betre­den gaat daar net de kook­wek­ker af ten teken dat de test klaar is. Eén streepje is nega­tief, twee posi­tief. Ik hoef van­daag niet aan de pil­len. We heb­ben wat tijd voor een praatje.

In vier ver­schil­lende New Yorkse zie­ken­hui­zen heeft ASC­NYC eigen staf­me­de­wer­kers rond­lo­pen, zoge­noemde ste­wards. Zij lood­sen de pas gevon­den hiv-pati­ën­ten door het medi­sche cir­cuit, van beves­ti­gings­test en aan­vul­lend medisch onder­zoek tot aan de apo­theek. Even­tu­ele ver­ze­ke­rings­kwes­ties, die in Ame­rika veel meer voor­ko­men dan hier, wor­den opge­lost dan wel omzeild.

Ten afscheid krijg ik behalve een har­te­lijke hand­druk nog een metro­kaart voor twee rit­ten mee en een ver­ras­sings­pak­ketje, een plas­tic zakje met daarin in wil­le­keu­rige volg­orde: twee con­dooms (geen glij­mid­del), een zeepje, een fla­con sham­poo-con­di­ti­o­ner, een tube scheer­crème (geen scheer­mesje), een kam­me­tje, een tan­den­bor­stel en een tube­tje tand­pasta. Plus een noti­tie­boekje. Geen pen.
 

Antony Oomen
20.IX/2013
New York