umbra

Gepubliceerd op

— Geplaatst in gelegenheidspoëzie, poëzie

(in memo­riam Ugo Turcio)
 
 
umbra
 
 
ach man wat ben je breek­baar gebleken
ik wist wel dat jouw hart deze last torste
ver­langde naar vriend­schap, zo mateloos
een dorst ter­nau­wer­nood te lessen

ineens geen scha­duw meer, geen zon
geen storm, blik­sem of don­der meer
maar voor altijd de kalmte, de rust
de stille glim­lach van jouw lot

(Rust zacht, lieve Ugo)
 

Antony Oomen
12.IV/2016
Amsterdam