60
Zaterdag word ik 60. Dat vind ik heel gek. Als ik het uitspreek, voelt het onverbiddelijk als een diagnose.
Een groot deel van mijn leven ben ik ziek geweest. Ernstig, soms zelfs levensbedreigend. Zo bezien mag het gerust een wonder heten dat ik nog leef.
Ik ben dit leven in toenemende mate gaan waarderen. Lange tijd vond ik er niet veel aan.
Ik stuur mijn moeder bloemen met een bedankbriefje: zestig jaar geleden schonk je mij het leven. Een geschenk dat ik lang niet altijd op waarde heb geschat – wat berustte op een vergissing. Bedankt, moeder.
Antony Oomen
6.I/2015
Amsterdam